นาถยาและสถาพรผู้กลับมา / อิศรา อมันตกุล

นาถยาและสถาพรผู้กลับมา 

ผู้เขียน     อิศรา อมันตกุล  

ผู้แปล  

พิมพ์ครั้งที่   พ.ศ.  2540 สำนักพิมพ์ มติชน  ปกอ่อน กระดาษะรรมดา จำนวน 1 เล่ม  หนา  31 หน้า ขนาด 14x21 ซม.  ราคาปก  190 บาท

สภาพของหนังสือ ดีมาก 94%    

คำนำเสนอโดย  ศักดิ์ชัย บำรุงพงศ์

 
นาถยา และ สถาพรผู้กลับมา ที่ปรากฏอยู่นี้ถือเป็นเล่มสุดท้ายในงานชุด อิศรา อมันตกุล ที่ทางสำนักพิมพ์ได้จัดพิมพ์ขึ้นทั้ง 2 เรื่องนี้แต่เดิมเป็นหนังสือ 2 เล่ม คือ นาถยา เล่มหนึ่ง กับสถาพรผู้กลับมา อันเป็นภาคจบของนาถยา ในการกลับมาพิมพ์ สำนักพิมพ์ได้รวมเอาไว้ด้วยกันและขอให้ คุณศักดิ์ชัย บำรุงพงศ์ ผู้เป็นปิยมิตรของผู้เขียน ได้ช่วยเขียนคำนำเสนอให้ด้วย
ข้อมูลเพิ่มเติม

เรื่องสั้นและนิยาย ของอิศรา อมันตกุลมีแก่นเรื่องเชิดชูระบอบประชาธิปไตย เชิดชูศักดิ์ศรีของคนจน และศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์ที่เป็นสากลนิยม เชิดชูการใช้แรงงาน เชิดชูความถูกต้อง คัดค้านระบอบเผด็จการ คัดค้านการคอร์รัปชั่น คัดค้านนักการเมืองโกงกิน และคัดค้านการเข้าครอบครองของต่างชาติ

เรื่อง เขาตะโกนหานายกรัฐมนตรี

ผู้เขียนได้เขียนไว้ว่า

"ทุกคนเกิดมาเพื่อเสพย์สิทธิ์แห่งมนุษยภาพดุจเดียวกันทั้งสิ้น และสิทธิเสรีภาพนี้ เป็นของทุกคนเสมอกัน ไม่ใช่จะสงวนไว้ให้กับชนชั้นปกครองแต่เพียงกลุ่มเดียว"

นี่คือ ปรัชญาพื้นฐานที่ผู้เขียนมีความเชื่อ และสะท้อนออกมา

เรื่อง ยุคทมิฬ

ผู้เขียนเขียนไว้ว่า

"มีอะไรบางสิ่งบางอย่างที่ลูกผู้ชายเราจะยื่นให้แก่คนอื่นไปไม่ได้เด็ดขาด  ฉันหมายถึงความนับถือตัวเอง"

เรื่อง เหว่...ใครใช้มึงคิดกบฏ

เป็นเรื่องสั้นที่เด่นที่สุด และมีความสมบูรณ์ที่สุดทั้งด้านวรรณศิลป์และ ด้านเนื้อหา 

"ที่ใดที่เคยถูกกดขี่ ที่ใดที่เคยถูกทำลายล้างด้วยความไม่เป็นธรรม ที่นั่นแรงดันย่อมเกิดขึ้นเป็นพลังซึ่งจะกระตุ้นรุนเร้าให้เกิดการสร้างตัวเองขึ้นใหม่อย่างเข้มแข็ง เพราะว่าที่ใดที่ประชาชนตกเป็นขี้ข้า ที่นั่นความดิ้นรนที่จะได้เป็นตัวของตัวเองย่อมปะทุขึ้นมาอย่างมุมานะ..."

เรื่อง รอยเลือดที่พระแม่มาเรีย

ผู้เขียนได้ชี้ออกมาว่า เอกราชและอิสรภาพนั้นจะได้มาก็ด้วยการต่อสู้และต้องแลกด้วยความเสียสละ และชีวิตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  เพราะเมื่อใครมาเป็นเจ้าเข้าครองที่จะบังคับขับไส อย่างโหดร้ายทารุณ  ผู้เขียนเขียนไว้ว่า

"หล่อนยืนตัวตรง ใช้ฟันกระชากสลักนิรภัย ชูแขนไปสูงสุดแล้วขว้าง...

ทีละลูก...ทีละลูก...ทีละลูกอย่างใจเย็น กระสุนปืนกลรัวพรู ตอบมาทันที หล่อนร้องเป็นคำสุดท้ายว่า "อิสรภาพ" รับมฤตยูที่ปลิวมาในอากาศด้วยเสียงอันกึกก้อง"

"และลิ้นอันแห้งของปถพี ก็ได้ดื่มเลือดสดๆ ของหล่อน เพื่อที่จะกลายเป็นปุ๋ยอันวิเศษเพาะพืชแห่งการต่อสู้ให้เติบกล้าแกร่งไกรยิ่งๆ ขึ้นไป"

เรื่อง ศตวรรษแห่งภราดรภาพ

เป็นเรื่องสั้นที่สะท้อนกระบวนความคิดในการมองภาพสังคมโดยรวมที่ไร้ความยุติธรรม  และอุดมการณ์ของอิศรา ที่สมบูรณ์ที่สุด  

ผู้เขียนได้เขียนไว้ดังนี้

"โอ, เจ้าผู้เป็นทายาทของชนกรรมาชีพ ! โอ, เจ้าผู้เป็นพลชาติของอนาคต, ลูกหลานแห่งวันเวลาซึ่งจักต้องมาถึง!  เจ้าจะต้องสู้ และเมื่อความพ่ายแพ้ทำให้เจ้าเริ่มไม่แน่ใจในสัมฤทธิผลแห่งอุดมการณ์ของเจ้า  เจ้าก็จะองอาจขึ้นอีก และพูดว่า แพ้ครั้งนี้แต่ไม่ใช่แพ้ตลอดไป เราได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากการแพ้ พรุ่งนี้อุดมการณ์ของเราจะลุกขึ้นอีก, โดยเข้มแข็งยิ่งขึ้นทั้งในวุฒิและวินัย"

ผู้เขียนได้เขียนต่อว่า

"เมืองไทยไม่ต้องการนักปฏิวัติ ไม่ต้องการนักปฏิรูป ถ้าใครขืนไปทำเข้า เขาก็ลากคอเข้าคุกฐานกบฏบ้าง ฐานจลาจลบ้าง  เมืองไทยเวลานี้ ต้องการคนไม่มีปาก ไม่มีตา ไม่มีหู มีได้แต่จิตใจ  แต่ก็ต้องระงับเงียบไว้ เหมือนบ้าใบ้ เปล่าดอก เพื่อนเอ๋ย  นี่ไม่ใช่อวสานอันน่าอนาถของคนในเยเนเรชั่นนี้เท่านั้น  เรายุคนี้จะจมลงกลางพายุ เหมือนตลาดสุไหงโกลกที่จมอยู่ในห่าฝนนั่น  แต่เมืองไทยจักต้องไม่อวสาน... เมืองไทยจะต้องมีคนยุคหน้าและยุคต่อๆ ไป จรรโลงให้ออกไปสู่แสงสว่างอันแจ่มจำรูญได้ เราจะเรียกยุคนั้นว่า "ศตวรรษแห่งภราดรภาพ !"